فهرست:

دوره های زمانی

نهادها و سازمانهای مرتباط با طرحها و تحقیق های بافتهای تاریخی

سازمان میراث فرهنگی کشور

وزارت مسکن و شهرسازی (و مؤسسات تابع آن)

سازمان برنامه و بودجه

شهرداری

شورایعالی شهرسازی و معماری ایران

تهیه کننده طرح (مشاور شهرسازی)

شرکت مسکن سازان

سوریه

نوسازی مرکز شهر دمشق

طرح بارزنده سازی مرکز شهر دمشق

سنگاپور

باززنده سازی هرات

کشور عراق

شهر کاظمین

مصر

وضعیت کنونی شهر تاریخی

حفاظت از میراث تاریخی

برنامه های بهسازی

خیابان المعز

زمینه حفاظت

جمع بندی

طرح های بهسازی شهری 1369 – 1364

محورهای فرهنگی تاریخی 1371 – 1369

نوسازی و بازسازی (تجمیع) 1373 – 1371

طرح های بافت مسئله دار شهری 1376 – 1373

تشکیل دفتر عمران و بهسازی شهری 1376

نتیجه گیری

نهادها و سازمان های مرتبط با طرحها و تحقیق های بافتهای تاریخی

سازمان میراث فرهنگی کشور

شرح وظایف

سازمان برنامه و بودجه

شرح وظایف

شرکت مسکن سازان

تجارب علمی شهرهای ایران

شهرکرد

بافت قدیم کرمان

نوسازی و بهسازی بافت مسئله دار نیشابور

مرکز شهر زابل

تبریز

نظری اجمالی به ساماندهی مرکز شهر تهران

ابعاد معضلات و مسائل مرکز شهر

جایگاه مرکز شهر در ساختار عمومی کلان شهر تهران

تقویت کاربری مسکونی

انتقال و کاهش کاربری های ناسازگار

احیاء و گسترش خدمات خرده فروشی

اصلاح نظام مالکیت و سرقفلی ها

باززنده سازی بافت تاریخی مشهد

طرح نوسازی وبازسازی بافت پیرامون حرم مطهر امام رضا (ع)

شیوه پیشنهادی برای مداخله

شیوه مداخله در محدوده

باززنده سازی بافت تاریخی ارومیه

بازسازی محله آستانه شیراز

ایران نیز مانند سایر کشورهای در حال توسعه، در راستای سیاستهای توسعه (برون گرا)، از ابتدای قرن معاصر، خود را ناگزیز از ایجاد تغییرات وسیع در سیمای فیزیکی و بافت کالبدی شهرها (بافتهای قدیم کنونی) دید. هدف از انجام این اقدامات، عمدتاً در پاسخ به احساس نیاز به انطباق هرچه بیشتر ساختار شهر و زیرساختهای آن با تحولات و نوآوری های جهان توسعه یافته بود که در آن زمان، به شدت دولتها و کشورهای در حال توسعه را تحت تأثیر و مجذوب خود ساخته بود. به طور کلی روند مذکور و اقدامات انجام شده طی آن، به سه مرحله زمانی قابل تقسیم است:

الف) دوره اول : سالهای 1310 تا 1320 (هـ ش )

اولین فعالیتهای نوسازی در شهرهای ایران از سال 1310 آغاز و با ورود ایران به جنگ جهانی دوم در سال 1320 متوقف ماند.

تصویب قانون بلدیه در سال 1309 ، محملی مناسب برای مداخلات سنگین در بافتهای کهن شهری –  از این پس سنتی و ناکارا-  را فراهم آورد. (حبیبی ، 1375 ، ص 158)  و بلافاصله پس از آن اولین خیابانها به عنوان اولین نمادهای دگرگونی در کالبد شهر ایرانی، پدیدار شدند. الگوی عمومی نقشه خیابانها[1]، ایجاد چند برش طولی و عرضی و ایجاد یک میدان در محل تقاطع این چند برش بود.